Caddenin ortasında birden bire durdu, öylesine, sebepsiz yere. Kornalara basıyorlar;
– Bas git be kardeşim! diye bağırıp hakaret ediyorlardı.
Birkaç dakika sonra, belki de daha kısa süre, ama ona öyle gelmişti. İki eliyle başını avuçladı, afallayarak, otomatik bir şekilde karşıya geçti. Otobüs durağındaki banka oturdu. Bir genç ona seslendi;
– Az daha öteki tarafa gidiyordun, abi.
Başını sallayarak,
– Galiba öyle, dedi
Ne olduğunu hatırlamaya çalıştı, öncesini ve sonrasını. Her zamanki gibi öğle molasıydı. Bir şeyler atıştırmış, işe dönüyordu ama düşünceleri; hasta olan kızı, pek tatsız olan işindeydi. Bir de sanki
– Aynı şeyleri yapıyorsun, diyen iç sesi…
Son zamanlarda kendini sıkışmış hissediyordu. Ferahlamak, bütün bu yaşadıklarından, aslında düşüncelerinden bir saniye de olsa kurtulmak istiyordu.
İşte tam da o anda caddenin ortasında, gerçekten de kurtulmuştu iç sesinden.
Korkmuş muydu, aslında hayır.
Rahatsız, bir o kadar da muzip iç sesini hatırladı. Yine:
– Niçin yaşıyorsun? diye soruyordu.
Daha önceleri de bu soruyu pek çok kez sormuştu ama duymazlıktan gelmişti.
Gülerek:
– Yol ortasında bu hatırlatmayı yapmasaydın iyi olurdu dedi kendi kendine.
Ama o zaman dinlememiştim, haklısın, şimdi net duydum, dedi.
Soruyu duydum, eee… Peki şimdi ne yapmalıyım, cevap ne? diyen düşünceleri onu, eski ama şimdilerde pek görüşmediği bir arkadaşına götürdü. O hep;
– Başka bir hayat var, içindeki ses sana sık sık hatırlatır ama önemsemeyiz, derdi.
Ansızın onu yüreğinin en derininde hissetti. Ona yardım etmek istiyor, sorularının cevabını biliyordu. Ne kadar da çok sorusu vardı; hayata, gerçeğe, geleceğe dair.
Telefonunun çalma sesiyle düşüncelerinden koptu ve içini büyük bir mutluluk kapladı. Sorularının cevabını bilen, biraz önce yüreğinde hissettiği arkadaşı onu arıyordu. Beni nasıl duydu, bağlı mıyız yoksa diye gülümseyerek, minnet ve güvenle telefonunu açtı.