Günlerdir yağan kar, dağları, ormanı, tarlaları hatta evlerinin minik bahçelerini bile örtmüştü. Toprak dinlenmeye çekilmiş, yeni bir mevsime hazırlık yapıyordu.
Zeynep, elindeki kartopunu sımsıkı tutarak, her kar kristali birbirine benzemiyormuş diye okuduğu bir şeyi hatırladı. Avucumda birbirine benzemeyen bir yığın varmış, diye gülümsedi.
Başını kaldırıp yağan kar tanelerinin yüzüne çarpışını hissetti.
– Kar tanesi olmak nasıl bir şeydi?
– Ben de onlar gibi eşsiz miyim acaba, dedi kendi kendine.
Uzaktan bir ses duydu, ona sesleniyordu. En sevdiği arkadaşlarından Ayşe idi. Onun sesini onu görmeden bile tanıyabilirdi. Bir kar tanelerini, bir arkadaşını, bir de kendini düşündü. Evet biz de benzersiziz galiba, dedi bunu fark etmenin mutluluğuyla.
– Sadece sesimizden bile birbirimizi tanıyorsak öyle olmalı ama kar kristalleri yeni bir bahar için doğaya yardım ediyor. Ya biz ne yapabiliyoruz? Birden içini bir boşluk, hüzün kapladı; bu dünyada hiç bir anlamım yok mu acaba diye düşündü.
Zeynep onun hüznünü hissetmiş gibi gözlerine baktı.
– Nasıl oluyor bilmiyorum ama senin kederini, sevincini içimde hissediyorum; sanırım sen de benimkini. Çaresizliğini hissedince çare olmak istiyorum derdine. O anda sanki cevap gözümün önüne geliyor, senin cevapların bana geliyor. Kaç defa böylesi durumları yaşadık, hatırlıyor musun? Belki de doğanın o eşsiz gücü kar tanelerini böyle, bizi de böyle hareket ettiriyordur. Keşfetmek lazım. Ne dersin?