Dünyaya geldiğimiz andan itibaren bir öğrenme sürecine gireriz. İhtiyaçlarımızı ve arzularımızı karşılamak için hayatımızın her anı bir keşiftir. Gelişimimiz boyunca sürekli olarak çevremizdeki diğer kişilerle etkileşim içinde oluruz. İçinde bulunduğumuz çevreden yüzde yüz etkileniriz. Bu etki olumlu ya da olumsuz yönde olabilir.  Hayatımızı önemli ölçüde etkileyen duygu ve hislerimizin oluşumu diğer kişilerle olan ilişkilerimiz sonucunda oluşur. Karşılıklı duygu ve his alışverişi, kişiler arası güvenin ve yakınlaşmanın oluşmasında en önemli etkendir. Tüm bu değişim ve dönüşümler kendi içimizde gerçekleşir. Dünyayı ve kişileri algılama biçimimiz birbirimiz üzerindeki olumlu veya olumsuz etkiyle şekillenmeye başlar.  Çocukluk döneminde egolarımız gelişmediği için yargıdan uzak, sevgi odaklı bir süreç içinde oluruz.  Büyüdükçe çevrenin de etkisiyle egomuz gelişmeye başlar. Kişisel çıkar peşinde koşmaya ve sadece kendimizi düşünmeye başlarız. Bu durum hayatımızı ve birbirimizle olan ilişkimizi olumsuz etkiler. Karşılaştığımız sorunların kendimizden kaynaklandığının farkında olmadan sevgi eksikliği, güvensizlik, kin, nefret gibi olumsuz his ve düşüncelerle hayatımıza yön  vermeye çalışırız. Mutsuz hissederiz, hayattan zevk alamaz hale geliriz. Bu egoist doğamızın bir sonucudur. Bencilce kendi çıkarlarımız peşinde koştuğumuz sürece de mutlu olamayız. İnsanlık olarak gerçek sevgiyi, arzularımızın yönünü, birbirimize yaklaşım biçimimizi ve birbirimizi olumlu yönde nasıl etkileyeceğimizi öğrenmeliyiz. Kendi egoist arzularımızın peşinde koşmak yerine başkalarının iyiliğini düşünüp, bencil olan davranışlarımızı özgecil olarak değiştirdiğimizde birbirimizi olumlu etkilemiş oluruz. Olumsuz düşünce ve hislerin yerini sevgi doldurmaya başlar. Hayatımız anlam kazanır ve yaşamaktan  zevk almaya başlarız. Birbirimize olan olumlu ya da olumsuz etkilerin yol açtığı mutluluk veya mutsuzluk, diğerlerine karşı yaklaşımımızın bir sonucudur.