Bugün arkadaşını ziyaret edecekti. Epeydir hastaydı ve son kontrolünde doktorlar artık günlerinin sayılı olduğunu söylemişlerdi. O da, artık son günlerini yakınlarıyla evde geçirmek istediğini söyleyerek hastaneden çıkmıştı.

Elinde bir demet çiçekle içeri girdiğinde acısından zorla gülümseyen arkadaşı, onu yanına çağırdı. Yatağının kenarına oturdu ve arkadaşının ellerini sımsıkı tuttu.

– Daima seninleyim, dedi.

Arkadaşına yardım edemediği düşüncelerinin altında çaresizce ezilirken dedesinin sözünü hatırladı;

– Arkadaşın için dua et. Bu, hem sana hem de ona şifa olur.

Annesini hatırladı. Sık sık migreni tutar, bazen kafasını bağlayıp karanlık bir odada 2-3 gün yatardı. Bize, örneğin hastalık gibi bir şey olduğunda hemen ayaklanır, bizim için pervane olurdu. Hastalığı mı geçerdi, yoksa biz onun için daha önemli olduğumuz için hastalığını mı unuturdu diye düşünmeden edemedi.

Arkadaş için dua etmek de böyle bir şey mi acaba sorusu kafasında belirmişken, arkadaşının;

– Ne düşünüyorsun? sözüyle kendine geldi. Dedesinin sözlerini, annesinin tavırlarını anlattı ona.

Arkadaşı gülümseyerek:

– Hadi beraber deneyelim, ne kaybederiz ki? dedi.

El ele tutuşarak dua etmeye, içlerini dökmeye başladılar, sessizce…

Arkadaşının, belki de bu son günlerinde mutlu olmasını, acısını önemsememesini dilerken, onun, gözlerini kapattığını, gülümsemesinin artık acıyla dolu değil, huzur ve sanki mutlulukla dolu olduğunu gördü. Avuçları içindeki ellerinin, kendini bıraktığını hissetti. Ne oluyor derken, onun sakin bir şekilde öldüğünü anladı.

Onun ölümüyle çok üzüleceğini düşünürdü hep; oysa üzüntü değildi hissettiği, emin olamasa da  sanki onu, onun duygularını hissetmiş, kendini onun yerine koymuştu.

Onun, duadaki sözlerinin ne olduğunu bilemeyecekti. Kendininkini biliyordu elbette, o anda, onun mutluluğu kendi düşüncelerini önemsiz hale getirmişti.

Odadan çıkarken kalbi arkadaşıyla doluydu. Onu mu hissettim acaba diye tekrarladı kendi kendine. Onu kaybedince, yaşayacağını düşündüğü üzüntü neredeydi? Arkadaşı da onun için mi dua etmişti yoksa?